Subjectivity defeat
Η ήττα της υποκειμενικότητας
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΠΩΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ: Είτε γίνεται διάφανος στο φως που τον διαπερνά, είτε φωτίζεται απ’ όλες τις μορφές, υπερεκτεθειμένος, χωρίς άμυνες, σε όλες τις πηγές φωτός. Φωτιζόμαστε έτσι από όλες τις μορφές, από τις τεχνικές, τις εικόνες, την πληροφόρηση, χωρίς να μπορούμε να διαθλάσουμε αυτό το φως και είμαστε καταδικασμένοι σε μια λευκή δραστηριότητα, σε μια λευκή κοινωνικότητα, στη λεύκανση των σωμάτων όπως και του χρήματος, του εγκεφάλου και της μνήμης, σε μια πλήρη ασηψία.
Ζαν Μπροντιγιάρ
Τα φαινόμενα πλέον δεν απατούν, αλλά απαιτούν την συνεχή προσαρμοστικότητά μας στην νέα πραγματικότητα. Εκεί όπου η εικόνα αντικαθιστά τον άνθρωπο και τα νοήματα υποβαθμίζονται μπροστά σε μία συνεχή ροή πληροφόρησης.
Η κατανάλωση δεν έχει πια χρηστική αξία, είναι το κύριο μέσο κατασκευής της ταυτότητας του ατόμου.
Η μοναδικότητα παύει να διαμορφώνεται μέσα από την ουσιαστική αλληλεπίδραση και το υποκείμενο μαζικοποιείται μέσα σε ένα πλασματικό κόσμο, χάνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Αποκτώντας δε υφή προϊόντος, μεταλλάσεται σε παροδικό και αναλώσιμο.
Ο ψηφιακός κόσμος, παράλληλα υπαρκτός, τοποθετεί τον σύγχρονο άνθρωπο σε ένα φαύλο κύκλο αναπαραγωγής καταναλωτικών προτύπων, εικόνων και προϊόντων, εκμηδενίζοντας την ανθρώπινη σκέψη. Οι άνθρωποι φωτογραφίζουν και διακοσμούν μαζικά έναν εικονικά οικείο κόσμο και τοποθετούν τους εαυτούς τους κάπου εκεί ανάμεσα. Η έννοια της ελευθερίας εμφανίζεται κυνικά με τη μορφή περιστεριού πάνω σε μία πιστωτική κάρτα, ένα βλέμμα επιβεβαιώνει την ύπαρξή του κοιτώντας, σαν καθρέφτη, την οθόνη του υπολογιστή.
Ο ψηφιακός κόσμος επανανοηματοδοτείται από τις εικόνες. Η οθόνη-φωτογραφία διευρύνει τα όρια του μέσου και ταυτόχρονα οριοθετεί.
Και ενώ το σύστημα έχει τον τρόπο να ενσωματώνει ακόμα και αυτούς που αντιστέκονται, η τέχνη καταθέτει μια πραγματικότητα που εμπεριέχει το στοιχείο την υποκειμενικής ματιάς του δημιουργού.
Subjectivity defeat
The phenomena no longer deceive... They demand our constant adaptability to the new reality, where the image replaces man, and the meanings are degraded in front of a continuous flow of information.
Consumption has no utility value any longer. It is the main means of constructing individual identities.
Uniqueness ceases to form through the substantive interaction and the subject, by losing its particular characteristics, is integrated into a fictitious world. By acquiring a product texture, it finally becomes temporary and consumable.
The digital world, perfectly present, places modern man in a vicious circle of reproduction of standards, images and products, annihilating human thought. People are photographing and massively decorating a virtualy familiar world, putting themselves somewhere among. The concept of freedom appears cynically, dove like, on a credit card. A look confirms its existence, staring at a computer screen like in mirror.
Images reconsider, and give new meaning to the digital world. The screen / image broadens the limits of the photographic means and simultaneously sets new ones.
And while the system has the way to integrate even those who resist, art reveals a reality that includes the element of subjectivity in creator's approach.